📝 نظارت، نظارت، نظارت، راه چهارمی نداریم
#دانشطلب
🔸 هر کس ناکارآمد باشد و مسئولیتی را بپذیرد به فساد آلوده شده، اگر این تنبیه اخلاقی را کنار بگذاریم خط روشنی بین «فساد» و «ناکارآمدی» میتوان در نظر گرفت: فاسد دنبال خوردن و بردن است یا از طریق بذل و بخشش برای خودش قبیله میسازد، اما آدمِ ناکارآمد ناخواسته زیر دستش فساد پروار میشود.
🔹 وقتی رهبری «فساد سیستمی» را انکار میکند احتمالا چنین تفکیکی در ذهن دارد، درجاتی از ناکارآمدی را میپذیرند اما فساد در سراسر سیستم یا در بالای ساختار را نه. هر چند برخلاف تعبیر رهبری، فساد سیستمی
معنای بنیانی و خطرناکتری دارد: سیاستها و قوانینی که فقر و تبعیض را گسترش میدهند.
🔸 فارغ از این بحث باید پاسخ بدهیم: اقدام به غارت مثل چای دبش یا زمینخواری زیر دست آقای صدیقی بیشتر نشانگر کدام هستند: توافق برای خوردن و بردن؟ یا ناتوانی در انجام وظایف؟ اگر تقلای جناحی یا اراده برای چزاندن و تخریب را کنار بگذاریم مسئله بیشتر دومی به نظر میرسد؛ بیعرضگی در نظارت.
🔹 در همین ساختار ابزارهای لازم برای جلوگیری از تخلفهای بزرگ تعبیه شده اما آدمهایی که مسئولیت گرفتهاند نتوانستند آنها را به کار بگیرند. هر جریان یا گروه و طایفهای (حتی من و شمای عدالتخواه) اگر به قدرت برسد با درجاتی از فساد مواجه خواهد شد و مسئله بیگمان، قاطعیت در پیشگیری است.
🔸 همراه با رهبری اذعان میکنیم که در جمهوری اسلامی سیاستمدارانی که به شکل ماهوی فاسد باشند کم داریم. جز نمونههایی مثل کارگزاران سازندگی، که ماهیتشان دستاندازی به سیاست از راه اقتصاد بوده، باقی را نمیشود ذاتا آلوده به فساد دانست. با این حساب چالش اصلی خودش را به رخ میکشد.
🔹 نظارت، نظارت، نظارت، هیچ راه چهارمی وجود ندارد. این گمان که اقتصاد را آزاد کنیم تا رقابت به جای نظارت کار کند یا دلمان را به آدمهای خوب خوش کنیم که اگر در قدرت باشند فساد کمتر خواهد شد یا هر فرافکنی مشابهی، محکوم به شکست است. در همین ساختار باید ابزارهای نظارت را بیرحمانه به کار بگیریم.
🔸 سالهای متوالی در پیام نوروزی نامهایی مطرح شد که به کام بخش خصوصی بوده، کاش در نام یکی از سالها «نظارت» را هم میدیدیم. کار فساد از روزنه و درز و نشتی گذشته، ضربههایی به روان جامعه وارد شده که ترمیمپذیر نیست. اگر باور کنیم
فساد مسئله امنیتی است شاید نظارت هم جدی گرفته شود.
@maktubaaatعرض المزيد ...