✍
آیا مردان ترسو شدهاند؟
▪️ دیروز دربارهٔ محدودیتهای مردان و پسران در جامعه با خانمی گفتوگو میکردم. جملهای به من گفت که اغلب ما بارها آن را شنیدهایم:
چرا شما پسرها اینقدر ترسو شدهاید؟ چند روز پیش هم در یک گفتوگو (بخوانید: مناظره!) با خانم دیگری جملهای با این مضمون شنیدم که
مردهای امروزی مظلومنمایی میکنند.
▪️ این انگارهها بهگونهای بیان میشود که ویژگی ذاتی ما مردان، یعنی «غیرت» و «عزت نفس» را تحریک کند تا به استقبال مسئولیتهایی برویم که قوانین و عرفهای غلط به ما تحمیل کردهاند. من این جملات را شکلِ دیگری از همان باور جنسیتزده و ظالمانه میدانم که میگوید «پسرها باید به سربازی بروند تا سختی بکشند و مرد شوند!». درواقع چنین جملاتی قرار است ما را از این واقعیت تلخ که «تکالیف مردان با حقوق و امتیازاتشان تناسب ندارد» غافل کند و درونیسازیِ تبعیض را بهعنوان لازمهٔ هویت مردانهٔ ما جا بزند! شاید بهترین و کاملترین پاسخ به این ادعاها را خانم هلن اسمیت در کتاب «مردان در اعتصاب» مینویسد. او بیان میکند:
▪️ «مخاطب حقیقی من آن مردی است که میداند یک جای کار در قرن بیستویکم میلنگد. او دقیقاً قادر نیست آن را بیابد، اما عمیقاً حس میکند که جامعهٔ مدرن به جنس مذکر پشت کرده است... مردان این واکنش شدید علیه خویش را لمس میکنند و آگاهانه و ناآگاهانه در حال اعتصاب هستند. آنها با نرخی هشداردهنده در حال ترکِ دانشگاه، نیروی کار، ازدواج و پدرانگی میباشند...
بیمسئولیتی مردها از روی ناپختگی یا میل به آسیب رساندن به زنان نیست. آنها اتفاقاً به منزلهٔ پاسخ به فقدان مشوقهایی که جامعهٔ امروزین به ایشان در جایگاه پدران، شوهران و روزیآورندگانی مسئول عرضه میکند، رفتاری معقول در پیش گرفتهاند.» (مردان در اعتصاب، هلن اسمیت، ترجمهٔ امیر پورکاشانی)
📌 NeoPesarism's :
🔗
Telegram
🔗
Instagram
🔗
TwitterMostrar más ...