audience statistics اَميرعلى قِ

Since the beginning of the war, more than 2000 civilians have been killed by Russian missiles, according to official data. Help us protect Ukrainians from missiles - provide max military assisstance to Ukraine #Ukraine. #StandWithUkraine

گفت حواست به آدمای اطرافت که مثل کاکتوس زندگی میکنن باشه؛ گفتم مثل کاکتوس؟ منظورت چیه؟ گفت آدمایی که مثل کاکتوس هستن، نیازی نمیبینی دائم حواست بهشون باشه، نیازی نمیبینی هرروز خاکشونو چک کنی تا مبادا خشک نشده باشه، ترس پلاسیده شدنشون رو نداری و به خیالت خیلی مقاومن و هیچیشون نمیشه! اما یه روز که مثل روزای دیگه مشغول رسیدن به بقيه‌ی گُلای رنگارنگت هستی، یهو چشمت به کاکتوس میفته که زرد و پلاسیده شده و ریشه‌هاش خاکستر! و تو تازه متوجه میشی که کاکتوسام میمیرن، ولی تدریجی! #ناشناس @Amiralichannel

#خدایا_شکرت

@Amiralichannel

گاهی حس می‌کنم از اون سال‌ها فقط جسمم رو آوردم اینجا، فکرام، آروزهام، خنده‌هام قبل از این سالها که گذشت، چیز دیگه‌ای بود. گاهی فکر می‌کنم پختگی و فهمیدگی امروز آیا ارزشش رو داشت؟ پختگی و فهمیدگی مگه برا اصیل‌تر خندیدن و فکر کردن نیست؟ پس حالا که بیشتر روزگار رو فهمیدم چرا خندم نمیاد؟ #یادداشت_نویسی #امیرعلی_ق @Amiralichannel

#Ad کتاب هایی که باید بخوانیم 🌱  : https://t.me/+8mwhEGWCnSFmODlk

اون موقع که بیشتر دست به دوربین بودم و برای صفحه‌ام عکاسی می‌کردم، همه جا و هر لحظه چشمم دنبال یک قاب خوب برای عکاسی بود. هیچ صحنه ی خارق‌العاده‌ای رو از دست نمی‌دادم. تو سفر؛ حین کار، حتی تو روزمرگی‌هام. همه جا باید دوربین همراهم می‌بود و این موضوع بعد ده سال عکاسی، کم کم به یک جنگ روانی تبدیل شد. موضوع این بود که بدون دوربین هیچ لحظه‌ای به من خوش نمی‌گذشت! اگر تصویری رو از دست می‌دادم تا روزها به خاطرش خودخوری می‌کردم... اگر با صحنه ی خاصی مواجه میشدم که ثبت نمیشد، انگار هیچوقت اون لحظه رو تجربه نمی‌کردم. بعدها یاد گرفتم دوربینم رو از قصد جا بذارم و یک جاهایی، به تنهایی دیدن و تجربه کردن بسنده کنم. چند وقت پیش تو ایام عید، تصمیم گرفتیم یکی از اتاق‌های خونه رو به اتاق کار اختصاص بدیم. با یک میز بزرگ و تلوزیون و یک مبل تخت خواب شو مقابلش و کتابخونه که هرکی کاری داشت همونجا کارهاش رو انجام بده. همه چیز که مرتب شد، لپتابم رو وصل کردم به تلوزیون و اولین تصویری که تو یوتوب دیدم یکی از اپیزود‌های جافکری بود. برای اولین بار جافکری رو تصویری تماشا کردم و قفل شدم! اتفاق عجیب این بود که مطالب طوری از جلو چشمام می‌گذشت که انگار نه انگار اون مجری که تو ویدیو نشسته خود منم! انگار اولین بار بود که اون صحبت‌ها رو گوش می‌کردم. هفته ی بعدش تو یک سفر خانوادگی وقتی دخترخالم باهام صحبت می‌کرد، وسط بحث، تند تند نکته‌هایی رو که به تصورم درس‌های خوبی بود می‌نوشتم. اینبار می‌نوشتم که یادم نره تو پادکستم جایی در موردشون صحبت کنم. همینطور که هر صحبت رو یادداشت می‌کردم یاد جریان عکاسی و دوربینم افتادم. حس کردم یک روز به خاطر شغل عکاسی از دیدن قشنگی ها محروم بودم و حالا به خاطر پادکستر بودن، از درس گرفتن محروم شدم! حالا جای اینکه در لحظه باشم و گوش بدم، تند تند یادداشت می‌کنم که باز تو جافکری در موردشون صحبت کنم. اونجا بود که فهمیدم چرا اون روز تو اتاق کار مطالب جافکری رو انگار برای اولین بار میشنیدم. دقت کردم هربار با حرفه و علاقه‌ام، چیزی که سعی کردم به دیگران برسونم رو خودم از دست دادم... پس یکبار دیگه باید تمرین کنم متعادل‌ باشم. مثل روزی که تصمیم گرفتم بعضی وقت‌ها دوربینم رو جا بذارم، تو معاشرت‌ با آدما هم یک وقت‌هایی نوت ننویسم و سعی کنم با شنونده بودن، لذت درس گرفتن رو از خودم نگیرم... یادداشت نویسی #امیرعلی_ق @Amiralichannel

#Ad امان از فرامرز اصلانی ؛ این ترکیبات موسیقی کُشنده‌ست لطفا با احتیاط پلی کنید 🌱 : https://t.me/+bXAl4eV8NIVlMDY0

#Ad اونجا که قیصر امین پور میگه 🌱 : https://t.me/+NxeMhM0QAHxiMGQ0

#یادداشت_نویسی @Amiralichannel

@Amiralichannel

بهم گفت چطور منتظر اتفاق های بزرگ هستی و از دردسرهای بزرگ فرار می‌کنی؟ از ظهر دارم به حرفش فکر می‌کنم. @Amiralichannel

+ بعضی وقت‌ها حس زندگی کردنم می‌میمره.

دوست‌‌ داشتنم شکل صورت تو شده. #امیرعلی_ق @Amiralichannel

#خدایا_شکرت

@Amiralichannel

دیروز با یک حال خیلی مریض رفتم نمایندگی سرویس دوره ای ماشینم رو انجام بدم. چون مریض بودم صورتم بهم ریخته بود، ماسک داشتم یه کلاه پشمی هم سرم بود که دقیقا عین کرکتر پسرخاله شده بودم! وقتی رفتم پذیرش کاراشو انجام بدم اون شخص متصدی هی با پوزخند می‌پرسید ماشین خودتونه؟ هر مرحله‌ای که گذر می‌کردیم با پوزخند سوال جواب می‌کرد و من اولش مونده بودم بخندم یا ناراحت شم، بعد یادم اومد آدما وقتی می‌رنجونن که خودشون از رنج لبریز شدن. اونجا بود که در ادامه سعی کردم بهش لبخند بزنم، سوال‌هاشو با شوخی جواب بدم و در آخر با یک خداحافظی گرم از نمایندگی بیام بیرون. دقت کردم دیدم خودمم همینم، وقت‌هایی که بی رویه و حساب نشده شوخی می‌کنم احتمالا برای فرار از غم‌هایی بوده که مقابلشون راه فراری نمی‌دیدم... #یادداشت_نویسی #امیرعلی_ق @Amiralichannel

+ خیلی ناراحتم از رفتن فرامرز اصلانی...

@nahalfouladi

عیدت مبارک باشه عزیز من 🌱 خوشحالم که هستی، سالمی و موفق شدی بهار دیگه ای از زندگی رو تماشا کنی. رفیق تو امیرعلی

#Ad چند بیت شعر خوب بخوانیم 🌱 : https://t.me/+9lxyMj-5O9swYmJk

+ جا نمونی ❤️

@Amiralichannel

عزیزم، من خواب بدی هستم که یک‌شب دیده‌ای، و خوشحالی که فراموشش کرده‌ای. تو کودک گمشده‌ی منی که هزار سال قبل از من ربوده شده‌ای، و هرگز از یاد نمی‌برم گم شده‌ای. می‌بینی؟ ما انکار همدیگریم. تو حاضر نیستی به یاد بیاوری مرا قبل از رفتنت نبوسیده‌ای، و من حاضر نیستم از یاد ببرم طوری از من گریختی انگار ماندن برایت شکنجه است. چه بد که حالا برگشته‌ای. حالا که ما دو خاطره‌ی موازی مختلفیم، و دنیای هردوی ما برای همیشه ناقص می‌ماند. این تقدیر نیست، این انتخاب ماست و تاوانی که برای خواستن و نخواستن هم می‌دهیم. با قطار بعدی می‌روم تا به پرواز بعدی برسی. شفا در فاصله‌هاست. حمید سلیمی @Amiralichannel

اگر تو تشنه ات باشه پامیشی میری آب می‌خوری. آب نیاز واقعی توئه. بی زحمت، در دسترسه. گرون نیست و تو واقعا بهش احتیاج داری. ولی اگر بخوای آب پرتقال بخوری باید یا پول بیشتری پرداخت کنی، یا زحمت بیشتری بکشی. ضمن اینکه آب پرتقال نیاز واقعی به نظر نمی‌رسه. یعنی نخوری نمی‌میری! اگه نیازهای ما بره تو همین مثال ساده ی آب و آب پرتقال، ما یک دسته نیاز ضروری داریم و یک دسته نیاز غیرضروری. معمولا نیازهای ضروری رو سخت و آسون برطرف می‌کنیم. پول تاکسی جور میشه، پول دانشگاه جور میشه، پول خرید از سوپر مارکت جور میشه ولی پول تفریح به راحتی جور نمیشه چون فکر می‌کنیم اگر تفریح نکنیم، نمی‌میریم! پول ماشین بهتر، پول سفر بهتر یا حتی غذا گرونه ی منو تو رستوران! فهمیدی داستان چیه؟ برای آب پرتقال خوردن شما باید از دایره ی امنت بیای بیرون و اون رو به شکل یک ضرورت ببینی. مثلا ضرورت ببینی که سال جدید مدرک زبان بگیری، ضرورت ببینی سرمایه گذاری داشته باشی هرچقد کوچیک، ضرورت ببینی که روابطتت رو اصلاح کنی، ضرورت ببینی که رژیم غذایی سالم داشته باشی و ورزش منظم. سوال، بدون اینها می‌میری؟ نه! اگر دنبال آب (زندگی یکنواخت همیشه) هستی نه. ولی برای کیفیت بیشتر، برای آب پرتقال باید کمی بیشتر تلاش کنی! حالا می‌دونی مشکل چیه؟ مشکل اینه که آدم هیچوقت آب خوردن یادش نمیره ولی آب پرتقال خوردن یادش میره. راه حلش چیه؟ برای نیازهای غیرضروری اما مهم باید برنامه ریزی و پایبندی داشت. خیلی مهمه که مدام یادداشت و پیگیری بشه. در اصل بهترین رفیق شما در سال جدید باید دفتر برنامه ریزیتون باشه. چیزی که وجودش هرلحظه کنار شما مثل آب حیاتیه! سال پیش همین موقع من از دوره ی آموزش برنامه‌ریزی که با هما ساختم رونمایی کردم. تو ۵۲ دقیقه توضیح دادیم که اهمیت برنامه‌ریزی و روش درستش چیه. می‌دونم خیلیاتون دیدید ولی نرفتید آموزش ببینید. حقیقت اینه که من با همین روش به همه چی می‌رسم. نیازهای خوب رو برای خودم تعریف می‌کنم و تمام سال براش منظم می‌جنگم! من براتون دو تا خبر خوب دارم. تو آخرین روزهای سال تخفیف در نظر گرفتم که حتما برید و ببینید. ۵۲ دقیقه زمان زیادی نیست ولی خیلی اثرگذاره! خبر خوب دوم اینه که منو هما فهمیدیم یک سری از شما برنامه‌ریزی می‌کنید ولی ادامه نمیدید، براتون نیم ساعت دیگه به دوره اضافه کردیم به اسم دوره ی پایبندی. جفتش تو همون دوره ی برنامه ریزی هست با ۲۰ درصد تخفیف تا پایان سال. همین امروز وقت بذار برای خودت. لینکش رو میذارم پایین: لینک خرید دوره ی برنامه ریزی + آموزش پایبندی به برنامه ریزی