स्वतःला एक संधी द्या :-
सुरुवातीला जे पहाटे उठणे अशक्यप्राय वाटते त्याची दहाच दिवसात सवय होऊन जाते, रात्री किती वाजता झोपलो तरी पहाटे पाचला जाग येतेच.
सुरुवातीला जे जिमला जाणं, वजन उचलणं अशक्यप्राय वाटते ते वीसेक दिवसातच अंगवळणी पडते. जी वजने आपल्याला उचलणे शक्यच नाही असे वाटते त्याच्या तिप्पटचौपट वजने आपण उचलायला लागतो. अशक्यप्राय वाटणारा कार्डिओ दोनेक आठवड्यात सहज शक्य/हवाहवासा वाटू लागतो.
सुरुवातीला जे माइंड फुलनेस/ विपश्यना अशक्यप्राय, कंटाळावाने, बोरिंग, निरुपयोगी वाटते ते पंधरा-वीस दिवसातच आवडू लागते/शक्य वाटू लागते. मनात येणारे विचार, त्यापैकी निवडलेले विचार, निवडलेल्या विचार कृतीत आणण्याची आपली क्षमता यात प्रचंड वाढ झाल्याचे आपल्याच लक्षात येऊ लागते. धडधड/चिंता/काळजी/अंक्सायटी/भीती यांची मनावरची पकड कमीकमी होत चालली आहे याची जाणीव व्हायला लागते.
सुरुवातीला नॉन फिक्शन वाचणे निव्वळ रटाळ वाटते. पण हळू हळू नॉन फिक्शन वाचण्याचा आपल्या व्यक्तिमत्त्वावर/बुद्धिमत्तेवर/विचारांचे गुणवत्तेवर/व्यक्ती/प्रसंग/परिस्थिती यांना प्रतिसाद देण्याचे क्षमतेवर प्रभाव पडायला लागतो व तो इतरांना जाणवायला लागतो. आपल्या वागण्या बोलण्याने लोक प्रभावीत होतात याची जाणीव व्हायला लागते. आपण ऑर्डीनरी नाहीत समोरच्याला जाणवते आणि मग अधिकाधिक नॉन फिक्शन वाचायला लागतो.
सुरुवातीला जे दिवसाचे नियोजन करणे/कामांची यादी/टु डू लिस्ट करणे/ती ऑपरेट करणे हे वेळ खाऊ, निरुपयोगी वाटते पंधरा-वीस दिवसानंतर त्याच्याशिवाय काम करणे मूर्खपणाचे आहे खात्री होते. कामाची गुणवत्ता/कामाची परिणामकारकता कैकपटीने वाढून जाते. काही राहतय का? काही सुटतंय का? आपल्यावर काही दोष येईल का? काही राहिलेले आपले नुकसान होईल काय? आपण इतरांपेक्षा मागे पडतोय काय? ही भीती चिंता पूर्णपणे नष्ट होऊन कामकाज 100% पेक्षाही अधिक नियंत्रणात येते.
सुरुवातीला जे लोक आपल्या बदललेल्या दिनचर्येचे चेष्टा मस्करी करतात, महिन्याभरातच आपल्यातील बदल पाहून हळूच तुम्ही मागे काहीतरी दिनचर्येचा मेसेज टाकला होता तो परत पाठवा म्हणून विनंती करतात.
सुरुवातीला आपण हे का करतोय? करायचे तर एकटे का करत नाही? इतरांना का शेअर करतोय? त्यांना का सामावून घेतोय? असे विचार येताना महिन्या दोन महिन्यांनी दर दिवशी कोणी ना कोणी भेटते/मेसेज पाठवते/म्हणते तुमच्या उपक्रमात सहभागी झाल्यामुळे माझे अमुक किलो वजन घटले, माझी शुगर/बीपी नॉर्मल झाला, माझा अमुक प्रोजेक्ट मार्गी लागला, मी अमुक कोर्सला/डिग्रीला ऍडमिशन घेतले तेव्हा आपण अप्पलपोटेपणाने हे परिवर्तन स्वतःपुरते न ठेवल्याबद्दल समाधान वाटते.
सुरुवातीला दररोज शेरिंग का करावे असा विचार मनात येतो पण शेअरिंग हे इतरांना प्रभावित करते त्यांच्यात परिवर्तन घडवते त्यासोबतच आपल्यालाही योग्य मार्गावर टिकून राहण्यासाठी आपसूक प्रवृत्त करते, सोशल रिस्पॉन्सिबिलिटी, सोशल अकाउंटॅबिलिटीचे टूल होते आणि दिनचर्येचे सकारात्मक चक्र निर्माण होते.
सुरुवातीला टीव्ही/ स्क्रीन पासून लांब राहणे जाचक/ बंधन वाटू लागते. पण हळूहळू तो वेळ उत्पादक कामांसाठी वापरला जातोय, कुटुंबियांसोबत चर्चा संवाद यात जातोय, अधिक सकारात्मक वातावरण तयार होते हे लक्षात येऊ लागते मग आपोआप स्क्रीन/ टीव्ही टाईम कमी होत जातो.
सुरुवातीला ग्रॅटिट्यूड व्यक्त करणे निरर्थक/ अतिशयोक्ती वाटते पण हळूहळू त्यामुळे समाधान वृत्ती वाढीला लागून निराशा कमी होते, उलट जे नाहीये ते मिळवण्यासाठीची उमेद वाढून जाते.
साईड हसल बद्दल तर सुरुवातीला अगदी अनभिज्ञ असतो पण हळूहळू तो विचार डोक्यात ठेवल्याने आपण माहिती घ्यायला लागतो/वाचन करायला लागतो/आपल्या आर्थिक स्रोत बाबत जाणीव ठेवायला लागतो आणि त्यायोगे शक्य होईल तशी गुंतवणूक करायला लागतो. काही महिन्यातच लक्षात येते की निव्वळ आपणच नाही तर दर दिवशी आपली साईड हसलंसुद्धा आपल्यासाठी काम करते, त्यामुळे अर्थसुरक्षा वाढून तणाव कमी होतो आपला उत्साह वाढत जातो.
अप स्किलिंग सुरुवातीला नकोच वाटते, पण हळूहळू एक्सेल, आर्टिफिशियल इंटेलिजन्स, टास्क मॅनेजमेंट यासारख्या बाबी आपण शिकायला सुरुवात केल्यानंतर त्या आपल्या दैनंदिन कामाचा भार हलका करायला उपयोगी पडू लागतात तेव्हा अधिकाधिक ज्ञान मिळवण्यासाठी स्फूर्ती मिळत जाते.
व्यसनमुक्तीचे फायदे तर वेगळयाने सांगण्याची गरजच नाही. आर्थिक शारीरिक मानसिक सामाजिक सर्वच पातळ्यांवर प्रचंड फायदा होतो.
आपल्या क्षमतांपेक्षा आपल्या शंका कुशंकांवर आपण जास्त विश्वास ठेवतो म्हणून जे साध्य करण्याची आपली सहज क्षमता आहे त्यापासून स्वतःलाच वंचित ठेवतो आणि सब स्टॅंडर्ड पद्धतीने जगत राहतो. स्वतःला एक संधी देऊन बघा आणि सहाच महिन्यात स्वतःत अमुलाग्र बदल झालेला अनुभवा !
अनुभवाधारे !
डॉ प्रशांत भामरे.
Show more ...
