auditoriya statistikasi 🏆 English Stories 🏆

Since the beginning of the war, more than 2000 civilians have been killed by Russian missiles, according to official data. Help us protect Ukrainians from missiles - provide max military assisstance to Ukraine #Ukraine. #StandWithUkraine

🆔 @all_englishstories 🅾 The Needle Tree

🆔 @all_englishstories 🅾 The donkey and the family

🆔 @all_englishstories 🅾 It’s never too late to say thank you 🅾 هیچ گاه برای سپاسگزاری دیر نیست. Remo Pastro and Walter Fabian were schoolboys in 1978. رومئو پاسترو و والتر فابین در سال 1978 دانش آموز بودند. They lived in New Westminster, BC. اونها در نیو وست مینستر زندگی می کردن. Boys found a tiny baby پسرها یک نوزاد پیدا کردند One day, the boys were playing outside. They heard cries. یک روز پسرها بیرون در حال بازی کردن بودند. صدای گریه شنیدند. They followed the cries to the porch of a vacant house. اونها صدا رو دنبال کردند تا به ایوان یه خونه خالی رسیدن. They found a tiny baby wrapped in a sheet under the porch. اونها در زیر ایوان یک بچه کوچولو پیدا کردن که لای ملافه پیچیده شده بود. Police took baby پلیس بچه را برد The boys carried the baby home. They called the police. پسرها بچه را برداشتند و به خونه بردند. اونها به پلیس زنگ زدند. The police took the baby to the hospital. پلیس بچه را به بیمارستان برد. Couple adopted baby یک زوج بچه را به سرپرستی گرفتند There were articles about the baby in the newspaper. مقالات روزنامه ها همه در باره این بچه نوشتند. But the police could not find the mother or father. اما پلیس نتونست پدر و مادر این بچه را پیدا کنه. A young couple adopted the baby. یک زوج جوان این بچه را به سرپرستی قبول کردن. They named him Thomas. اونها اسم بچه را توماس گذاشتن. An important reunion یک دیدار مهم Thomas Pearson contacted the police in New Westminster in 2006. توماس پیرسون در سال 2006 در وست مینستر با پلیس تماس گرفت. He said he wanted to find Walter and Remo. او گفت که می خواد والتر و رومئیو را پیدا کنه. He wanted to thank the men for rescuing him. او می خواست از این دو مرد بابت نجات خودش تشکر کنه. Thomas met Walter and Remo in January 2007. در ژانویه 2007 توماس با والتر و رومئیو دیدن کرد. He finally had a chance to say thank you. او بلاخره فرصت کرد تا تشکر کنه. 🆔 @all_englishstories

🆔 @all_englishstories 🅾 Say thank you

🆔 @all_englishstories 🅾 داستان تک شاخ جادویی 🅾 The Magic Unicorn

🆔 @all_englishstories 🅾 The Man Who Tried To Change Fate 🅾 مردی که میخواست سرنوشت را عوض کند

They promised they would #cooperate with Columbus if he would turn the moon back to normal. Columbus said he would talk privately with his god. آنها قول دادند که اگر ماه به حالت عادی بازگردد با او همکاری خواهند کرد. کلمب گفت باید با خداوند خود در خلوت گفتگو کند. Columbus spent 50 minutes in his cabin calculating the end of the eclipse. Here appeared and #announced his god had forgiven the Arawaks. Almost in the same instance the moon slowly began to reappear in all its glory. کلمب پنجاه دقیقه در کابین خود در حال محاسبه زمان پایان ماه گرفتگی بود. بعد از آن در جمع حاضر شد و گفت خداوند بومیان را بخشیده است. در همین زمان ماه دوباره شکوه قبلی خود را پیدا کرد. To show their gratitude the Arawaks kept Columbus and his men well fed until they returned to Spain on November 7th. برای قدردانی بومیانِ Arawaks تا زمان بازگشت آنان به اسپانیا در ۷ام نوامبر آنها را در ناز و نعمت نگه داشتند 🆔 @all_englishstories

🆔 @all_englishstories 🅾 CHRISTOPHER COLUMBUS USED THE MOON TO FEED HIS MEN Christopher Columbus was a hero to some and a #villain to others. He was a #brave explorer, but he also #enslaved, murdered and stole from native people across the Americas. He first met the Arawak #natives in the Bahamas  in 1492. کریستف کلمب برای برخی یک قهرمان و برای برخی دیگر یک فرد شرور بود. او کاشف شجاعی بود در عین حال به بردگی گرفت کشتار به راه انداخت و بومیان آمریکا را غارت کرد. او برای بار اول با بومیان آرواک در سال 1492 ملاقات کرد. They generously #traded everything they owned. Columbus saw this as a weakness. He wrote in his journal, “They brought us parrots and balls of cottonand #spears and many other things. They do not bear arms, and do not know them. They would make fine servants.” آنها سخاوتمندانه همه چیزهایی که متعلق به خودشان بود را مبادله میکردند. کلمب این را نقطه ضعفی برای آنان می دانست . او در شرح سفر خود نوشت: آنها برای ما طوطی پارچه های کتان و چیزهای دیگری آوردند. آنها اسلحه حمل نمی کنند و اصلا آن را نمی شناسند. آنها بردگان خوبی میشوند. Eleven years later, Christopher Columbus was still taking #advantage of the Arawak’s hospitality. یازده سال بعد، کریستف کلمب هنوز از مهمان نوازی Arawaks  ها بهره میبرد. On his fourth and final #voyage in 1503 Columbus found himself in dire straits. Shipworms had destroyed two of hisships. He was forced to abandon them and send the rest of his ships to an island we now know as Jamaica. در چهارمین و آخرین سفر در سال 1503 کلمب خود را در تنگناهای شدید یافت. کرم های کشتی دو کشتی را از بین برده بودند. او مجبور شد آنها را ترک کند و بقیه کشتی هایش را به جزیره ای که ما اکنون به عنوان جامائیکا می شناسیم بفرستد. The Arawaks were initially keen to help Columbus. They offered him and his sailors food and shelter. However, after six months, #tensions grew. The ship shad still not been repaired. آراواکی ها بسیار مشتاق بودند تا به کلمب کمک کنند. آنها به او و ملوانانش غذا و پناهگاه دادند. با این وجود، بعد از شش ماه تنش ها افزایش یافت. کشتی هنوز تعمیر نشده بود. Some of Columbus’s crew had #mutinied and started to run amok on the island robbing and murdering some of the natives. The Arawaks also grew tired oftrading fresh food for Columbus’s trinkets. They decided to burn their bridges with the visitors and cut off their food supply. برخی از خدمه کشی کلمب خیانت کرده و آشوب به پا کردند   آنها مردم محلی را غارت کردند و برخی دیگر را به قتل رساندند. آراواکی ها دیگر از معامله غذاهای تازه با خرده چیز های کلمب خسته شده بودند. آنها تصمیم گرفتند تا ارتباط خود را با کلمب قطع کرده و مواد غدایی آنها را تامین نکنند. Faced with starvation, the crafty Columbus studied his #almanac. He learned that on the evening of Thursday, Feb. 29th, 1504, a total lunar eclipse would occur. وقتی کلمب حیله گر با کمبود غذا و گرسنگی رو به رو شد  تقویم نجومی خورد را مطالعه کرد. او دانست در ۲۹ فوریه آن سال خسوف اتفاق می افتد. He met with the Arawak chief three days before the eclipse and said his Christian god was angry with the natives for no longer supplying his men with food. He said in three nights time his god would make the moon red with anger. او سه روز قبل از وقوع ماه گرفتگی با رئیس قبیله دیدار کرده و گفت خداوند مسیحیت بر بومیان این منطقه خشم گرفته است چون آنها غذای یاران او را تامین نمی کنند. او گفت در سه شب خداوند از خشم ماه را به رنگ قرمز در خواهد آورد. Just as Columbus said, the moon rose and slowly turned blood red as it passed into the shadow of the earth. Columbus’s son Ferdinand said the Arawaks were terrified. همانطور که کلمب گفته بود ماه بالا آمد و هنگامی که در سایه زمین فرو میرفت آرام آرام مانند خون قرمز شد. فردیناند پسر کلمب خبر از وحشت بومیان داد. He wrote how they howled in fear and came running to the ships. They screamed and #begged Columbus to ask his god for mercy. او نوشت که بومیان چگونه از ترس و با ناله  به سمت کشتی ها می دویدند. آنها فریاد میزدند و التماس میکردند که کلمب از خدایش درخواست رحمت بکند.

🆔 @all_englishstories 🅾 CHRISTOPHER COLUMBUS USED THE MOON TO FEED HIS MEN

🆔 @all_englishstories 🅾 CHRISTOPHER COLUMBUS USED THE MOON TO FEED HIS MEN

🆔 @all_englishstories 🅾 level 5 🅾 A Love Triangle

🆔 @all_englishstories 🅾 Level 4 🅾 Mountain Shadows

🛑 سطوح آموزش شطرنج 🛑

Imagination: تصور Knowledge: دانش Sign: علامت Intelligence: هوش Preview: پیش مرور،پیش دیدن Attraction: جذب Trait: ویژگی Attempt: تلاش Soar: بلند پروازی کردن Dream: رویا Dust: گردو غبار Regret: پشیمانی Miracle: معجزه Exactly: دقیقا Stuff: کالا و وسایل Closet:کمد Challenge: چالش Capable: قادر بودن Very moment: لحظات اولیه Seek: جستجو کردن Spirit: الهام Encounter: برخورد کردن Violent: شرور،شر Opposition: ضدیت،مخالفت،مقاومت Mediocre: متوسط،معمولی Tax: مالیات Remind: یادآوری کردن Lack of: فاقد Purpose: هدف Intention: قصد،خیال Apologize: معذرت خواهی Insanity: دیوانگی Approach: رویکرد Consider: در نظر گرفتن Failure: شکست Give up: تسلیم شدن Serve: بکار بردن Curious: کنجکاو Passionately: به طور وسوسه انگیز و شدیدی Strive: کوشش کردن Interaction: تعامل Hostile: متخاصم Attitude: نگرش،دیدگاه Worthwhile: ارزشمند Evil: شرور

All he needed was a little extra belief, which Bannister’s feat provided. What barriers could you break if you believed strongly enough? در روز مسابقه، بنیستر منتظر بود تا باد متوقف شود. کفش‌های او مخصوصاً سبک طراحی شده بودند و حتی خودش آنها را تراشیده بود. همه چیز مهیا بود و طبق برنامه اش، با سرعت ثابت شروع به دویدن دور میدان کرد. در دور آخر، با ترکیبی از احساسات سرعت گرفت او آن احساسات را ترس و غرور توصیف کرد. بعد عبور از خط پایان به زمین افتاد و جمعیت به تشویق او پرداختند. آنچه زمانی غیرممکن بود به زودی بدیهی تلقی شد. شکستن رکورد یک مایل در 4 دقیقه تا به امروز یک موفقیت فوق العاده است، اما صدها نفر از جمله تعداد انگشت شماری از دانش آموزان دبیرستانی این کار را انجام داده اند. حتی عجیب‌تر، لندری، مردی که قبلاً گفته بود نمی‌تواند این کار را انجام دهد، تنها 46 روز پس از بنیستر، سد 4 دقیقه‌ای را شکست. تنها چیزی که او نیاز داشت کمی باور بیشتر بود که شاهکار بانیستر آن را فراهم کرد. اگر به اندازه کافی ایمان داشته باشید، چه موانعی را می توانید بشکنید؟ 🆔 @all_englishstories

🆔 @all_englishstories 🅾 The Power Of Belief Eighty-five-year-old retired doctor Roger Bannister sold his old leather shoes for 266,500 pounds. This was no ordinary pair of shoes. They are a piece of history and a symbol of the power of belief to break down barriers. Roger was wearing these shoes when he did what people in the 1950’s thought was impossible: he ran a mile in under 4 minutes. 3 minutes 59.4 seconds, to be exact. 💥قدرت باور💥 راجر بانیستر پزشک بازنشسته هشتاد و پنج ساله کفش های چرمی قدیمی خود را به قیمت 266500 پوند فروخت. آنها یک جفت کفش معمولی نبودند. آنها قطعه ای از تاریخ و نمادی از قدرت باور در شکستن موانع هستند. راجر این کفش‌ها را می‌پوشید تا کاری را انجام دهد که در دهه 1950 غیرممکن بود: او یک مایل را در کمتر از 4 دقیقه دوید. به طور دقیق 3 دقیقه 59.4 ثانیه. For years, the world’s top runners could not break the 4-minute mile. Some even thought it was physiologically impossible for a human to run faster than that. One of Bannister’s running rivals, Australian, John Landry spent two years seeking to break the record. From 1952 to 1954, he ran the mile at 4:02.1, 4:02.6, 4:02.8, 4:02.5, 4:02.7 and 4:02.3. After this last attempt, he said: “Frankly, I think the four-minute mile is beyond my capabilities. سالها، برترین دوندگان جهان نمی توانستند رکورد یک مایل در 4 دقیقه را بشکنند. برخی حتی فکر می کردند که از نظر فیزیولوژیکی غیرممکن است انسان سریعتر از آن بدود. یکی از رقبای بنیستر استرالیایی، جان لندری، دو سال را صرف شکستن این رکورد کرد. از سال 1952 تا 1954، او یک مایل را در 4:02.1، 4:02.6، 4:02.8، 4:02.5، 4:02.7 و 4:02.3 دوید. او پس از آخرین تلاش خود گفت: صادقانه بگویم، فکر می کنم یک مایل در 4 دقیقه فراتر از توانایی های من است. Two seconds may not sound much, but to me, it’s like trying to break through a brick wall. Someone may achieve the four-minute mile the world is wanting so desperately, but I don’t think I can.” Meanwhile, Bannister, a medical student in England, was working to break the same record. Just two years earlier, Bannister was the favorite to win the mile in the Helsinki Olympics. He came in 4th. He was disappointed and defeated, but he didn’t give up. 1954 was Bannister’s final year of medical school. Even though he had only 45 minutes to train each day, he did have a couple of advantages. Through his medical studies, he knew that the body used less oxygen by running at a steady pace. And perhaps just as importantly, unlike Landry, he believed in himself. He regularly visualized his success as part of his training. دو ثانیه ممکن است زیاد به نظر نرسد، اما برای من، مانند تلاش برای شکستن یک دیوار آجری است. ممکن است کسی به چهار دقیقه‌ای برسد که دنیا به شدت می‌خواهد، اما فکر نمی‌کنم من بتوانم.» در همین حال، بانیستر، دانشجوی پزشکی در انگلستان، تلاش می کرد تا همین رکورد را بشکند. فقط دو سال قبل از آن، بنیستر یکی از افراد مورد انتظار برای بردن مایل در المپیک هلسینکی بود اما چهارم شد او ناامید و شکست خورده بود، ولی تسلیم نشد. سال 1954 آخرین سال دانشکده پزشکی بنیستر بود. اگرچه او فقط 45 دقیقه برای تمرین در هر روز فرصت داشت، اما برتری هایی نیز داشت. او از طریق مطالعات پزشکی خود می دانست که بدن با دویدن با سرعت ثابت، اکسیژن کمتری مصرف می کند. و شاید به همان اندازه مهم، برخلاف لندری، او به خودش ایمان داشت. او مرتباً موفقیت خود را به عنوان بخشی از تمریناتش تجسم می کرد. On the day of the race, Bannister waited for the wind to die down. His shoes were specially designed to be light, and he had even shaved them down further himself. Everything was ready, and according to his plan, he paced himself perfectly, running around the track. In the last lap, he exploded with a mixture of emotions that he described as fear and pride. He collapsed as he crossed the finish line, and the crowd erupted in cheers. What was once impossible soon became taken for granted. Breaking the 4-minute mile is to this day an extreme accomplishment, but hundreds have done it, including a handful of high school students. Even stranger, Landry, the man who previously said he could not do it, ended up breaking the 4-minute barrier just 46 days after Bannister.

🆔 @all_englishstories 🅾 The Power Of Belief

🆔 @all_englishstories 🅾 The Power Of Belief

🆔 @all_englishstories 🅾 Mansion's Mystery 🅾 Level 1 🅾Fright Night

🆔 @all_englishstories 🅾 Level 3 🅾 Nikola Tesla

Because customer service is such a big part of Zappos’ success, they need employees who are willing to go the extra mile for them. That means hiring people that have enthusiasm for the job, not just for the money. حتی برخی از شرکت ها فکر میکنند که کنار کشیدن کارکنان می تواند برای شرکت مفید هم باشد. Zappos که یک شرکت آنلاین ترقی خواه است ، حتی 1000 دلار به کارمندان جدید خود پرداخت می کند تا در ماه اول استعفا دهند. زاپوس معتقد است که فرهنگ کار در شرکت آنها از استخدام افرادی که برای چیزی بیشتر از پول آنجا هستند سود خواهد برد. چون خدمت به مشتری بخش بزرگی از موفقیت Zappos را می سازد. آنها به کارمندانی نیاز دارند که مایل باشند وقت بیشتری را برای مشتری اختصاص دهند. این به معنای استخدام افرادی است که علاقه مند به کار هستند و فقط برای پول آنجا نیستند. It seems the freedom to quit is not only a basic human right, but an essential part of being a healthy human being. It’s just not true that “quitters never win and winners never quit.” Sometimes quitting is an important part of winning in the end. به نظر می رسد که آزادی رها کردن نه تنها یک حق اساسی انسان است ، بلکه بخش مهمی از یک انسان سالم است. این درست نیست که "کسانی که کنار میکشند هرگز برنده نمی شوند و برنده ها هرگز کنار نمیکشند." بعضی اوقات رها کردن بخش مهمی از برنده بودن در پایان کار است.

🆔 @all_englishstories 🅾 QUITTERS CAN BE WINNERS 🅾 کسانی که کنار میکشند میتوانند برنده باشند Bill Gates has been named the world’s richest man 16 times. While he owes much of his success to perseverance, he probably owes just as much to his willingness to quit. بیل گیتس 16 بار عنوان ثروتمند ترین مرد جهان را از آن خود کرده است. اگر چه او بسیاری از موفقیت هایش را مدیون استقامتش است اما شاید به همان اندازه به میلش به کنار کشیدن نیز مدیون است. It turns out that the old saying, “quitters never win and winners never quit” isn’t exactly true. Many of the world’s most successful people are serial quitters. پس معلوم می شود این گفته قدیمی که کسانی که کنار میکشند هرگز پیروز نمی شوند و برنده ها هیچ وقت کنار نمی کشند زیاد هم درست نیست بسیاری از موفق ترین افراد جهان از طرفداران سرسخت کنار کشیدن هستند Gates probably wouldn’t be the famous billionaire he is today if he hadn’t dropped out of college. He was a sophomore at the prestigious Harvard College when he decided to quit. گیتس احتمالا ثروتمند مشهور امروز نمیشد اگر از دانشگاه اخراج نشده بود زمانی که او تصمیم به ترک تحصیل گرفت دانشجوی سال دوم دانشگاه معتبر هاروارد بود. Facebook founder Mark Zuckerberg also famously quit Harvard College to pursue his dream. Mahatma Gandhi quit his successful career as a lawyer and went on to become one of the most famous revolutionaries in history. بنیانگذار فیسبوک مارک زاکربرگ نیز علنا از دانشگاه هاروارد انصراف داد تا رویا هایش را دنبال کند. ماهاتما گاندی شغل موفق خود به عنوان وکیل را رها کرد و رفت تا به یکی از مشهورترین انقلابیون تاریخ تبدیل شود. According to psychologists Gregory Miller and Carsten Wrosch, people who are willing to quit are healthier than those who refuse to give up. In one study the psychologists looked at two different groups of people. They called the group that was willing to give up the “Quitters” and the group that refused to give up, the “Bulldogs.” به گفته روانشناسان ، گریگوری میلر و کارستن وروش ، افرادی که مایل به ترک هستند از افرادی که حاضر به تسلیم شدن نیستند سالم ترند. در یک مطالعه روانشناسان دو گروه مختلف از مردم را بررسی کردند. آنها گروهی را كه مایل به كنار کشیدن بودند را "Quitters" و گروهی كه حاضر به تسلیم شدن نبودند را "Bulldogs" نامیدند. In almost every measure of health, the Quitters performed better. They suffered less from skin disorders, poor sleep, indigestion, and headaches. They also found that the Bulldog’s stress hormones showed they were in a state of chronic stress. تقریباً در هر معیار سلامتی ، کویترها عملکرد بهتری داشتند. آنها کمتر از اختلالات پوستی ، کم خوابی ، سو هاضمه و سردرد رنج می بردند. آنها همچنین دریافتند که هورمونهای استرس بولداق ها نشان می دهد آنها در حالت استرس مزمن قرار دارند. Quitting doesn’t just support our health. The freedom to quit has also been statistically linked to healthier marriages. In the U.S. before the 1960s a marriage could only end in divorce if both partners agreed to it. In the late 60s and 70s this law changed so that anyone could divorce without permission from their partner. Stanford University researchers found that this new ability to freely end a marriage led to women’s suicide rates dropping by 20 percent and domestic violence rates falling as well. رها کردن فقط برای سلامتی ما مفید نیست بلکه آزادی در کنار کشیدن از نظر آماری با ازدواج های سالم نیز ارتباط دارد. در ایالات متحده قبل از دهه 1960 ازدواج تنها در صورت توافق هر دو شریک زندگی می توانست منجر به طلاق شود. در اواخر دهه 60 و 70 این قانون تغییر کرد تا هر کس بتواند بدون اجازه از شریک زندگی خود طلاق بگیرد. محققان دانشگاه استنفورد دریافتند که این امکان جدید در خاتمه دادن آزادانه به ازدواج منجر به کاهش 20 درصدی میزان خودکشی زنان و کاهش خشونت خانگی شده است. Some companies even recognize that employees quitting can also be beneficial to the company. One progressive online company, Zappos even pays its new employees $1,000 to quit within the first month. Zappos believes that their company culture will benefit from employing people who are there for more than just money.

Because customer service is such a big part of Zappos’ success, they need employees who are willing to go the extra mile for them. That means hiring people that have enthusiasm for the job, not just for the money. حتی برخی از شرکت ها فکر میکنند که کنار کشیدن کارکنان می تواند برای شرکت مفید هم باشد. Zappos که یک شرکت آنلاین ترقی خواه است ، حتی 1000 دلار به کارمندان جدید خود پرداخت می کند تا در ماه اول استعفا دهند. زاپوس معتقد است که فرهنگ کار در شرکت آنها از استخدام افرادی که برای چیزی بیشتر از پول آنجا هستند سود خواهد برد. چون خدمت به مشتری بخش بزرگی از موفقیت Zappos را می سازد. آنها به کارمندانی نیاز دارند که مایل باشند وقت بیشتری را برای مشتری اختصاص دهند. این به معنای استخدام افرادی است که علاقه مند به کار هستند و فقط برای پول آنجا نیستند. It seems the freedom to quit is not only a basic human right, but an essential part of being a healthy human being. It’s just not true that “quitters never win and winners never quit.” Sometimes quitting is an important part of winning in the end. به نظر می رسد که آزادی رها کردن نه تنها یک حق اساسی انسان است ، بلکه بخش مهمی از یک انسان سالم است. این درست نیست که "کسانی که کنار میکشند هرگز برنده نمی شوند و برنده ها هرگز کنار نمیکشند." بعضی اوقات رها کردن بخش مهمی از برنده بودن در پایان کار است.

🆔 @all_englishstories 🅾 QUITTERS CAN BE WINNERS 🅾 کسانی که کنار میکشند میتوانند برنده باشند Bill Gates has been named the world’s richest man 16 times. While he owes much of his success to perseverance, he probably owes just as much to his willingness to quit. بیل گیتس 16 بار عنوان ثروتمند ترین مرد جهان را از آن خود کرده است. اگر چه او بسیاری از موفقیت هایش را مدیون استقامتش است اما شاید به همان اندازه به میلش به کنار کشیدن نیز مدیون است. It turns out that the old saying, “quitters never win and winners never quit” isn’t exactly true. Many of the world’s most successful people are serial quitters. پس معلوم می شود این گفته قدیمی که کسانی که کنار میکشند هرگز پیروز نمی شوند و برنده ها هیچ وقت کنار نمی کشند زیاد هم درست نیست بسیاری از موفق ترین افراد جهان از طرفداران سرسخت کنار کشیدن هستند Gates probably wouldn’t be the famous billionaire he is today if he hadn’t dropped out of college. He was a sophomore at the prestigious Harvard College when he decided to quit. گیتس احتمالا ثروتمند مشهور امروز نمیشد اگر از دانشگاه اخراج نشده بود زمانی که او تصمیم به ترک تحصیل گرفت دانشجوی سال دوم دانشگاه معتبر هاروارد بود. Facebook founder Mark Zuckerberg also famously quit Harvard College to pursue his dream. Mahatma Gandhi quit his successful career as a lawyer and went on to become one of the most famous revolutionaries in history. بنیانگذار فیسبوک مارک زاکربرگ نیز علنا از دانشگاه هاروارد انصراف داد تا رویا هایش را دنبال کند. ماهاتما گاندی شغل موفق خود به عنوان وکیل را رها کرد و رفت تا به یکی از مشهورترین انقلابیون تاریخ تبدیل شود. According to psychologists Gregory Miller and Carsten Wrosch, people who are willing to quit are healthier than those who refuse to give up. In one study the psychologists looked at two different groups of people. They called the group that was willing to give up the “Quitters” and the group that refused to give up, the “Bulldogs.” به گفته روانشناسان ، گریگوری میلر و کارستن وروش ، افرادی که مایل به ترک هستند از افرادی که حاضر به تسلیم شدن نیستند سالم ترند. در یک مطالعه روانشناسان دو گروه مختلف از مردم را بررسی کردند. آنها گروهی را كه مایل به كنار کشیدن بودند را "Quitters" و گروهی كه حاضر به تسلیم شدن نبودند را "Bulldogs" نامیدند. In almost every measure of health, the Quitters performed better. They suffered less from skin disorders, poor sleep, indigestion, and headaches. They also found that the Bulldog’s stress hormones showed they were in a state of chronic stress. تقریباً در هر معیار سلامتی ، کویترها عملکرد بهتری داشتند. آنها کمتر از اختلالات پوستی ، کم خوابی ، سو هاضمه و سردرد رنج می بردند. آنها همچنین دریافتند که هورمونهای استرس بولداق ها نشان می دهد آنها در حالت استرس مزمن قرار دارند. Quitting doesn’t just support our health. The freedom to quit has also been statistically linked to healthier marriages. In the U.S. before the 1960s a marriage could only end in divorce if both partners agreed to it. In the late 60s and 70s this law changed so that anyone could divorce without permission from their partner. Stanford University researchers found that this new ability to freely end a marriage led to women’s suicide rates dropping by 20 percent and domestic violence rates falling as well. رها کردن فقط برای سلامتی ما مفید نیست بلکه آزادی در کنار کشیدن از نظر آماری با ازدواج های سالم نیز ارتباط دارد. در ایالات متحده قبل از دهه 1960 ازدواج تنها در صورت توافق هر دو شریک زندگی می توانست منجر به طلاق شود. در اواخر دهه 60 و 70 این قانون تغییر کرد تا هر کس بتواند بدون اجازه از شریک زندگی خود طلاق بگیرد. محققان دانشگاه استنفورد دریافتند که این امکان جدید در خاتمه دادن آزادانه به ازدواج منجر به کاهش 20 درصدی میزان خودکشی زنان و کاهش خشونت خانگی شده است. Some companies even recognize that employees quitting can also be beneficial to the company. One progressive online company, Zappos even pays its new employees $1,000 to quit within the first month. Zappos believes that their company culture will benefit from employing people who are there for more than just money.

🆔 @all_englishstories 🅾 QUITTERS CAN BE WINNERS

🆔 @all_englishstories 🅾 QUITTERS CAN BE WINNERS

🆔 @all_englishstories 🅾 Level 3 🅾 George Washington

🆔 @all_englishstories 🅾 Turbulent Times 🅾 Donald Trump 🅾 Secrets of the Trump Tenure 🅾 Level 3

🅾 کانالی بسیار مفید برای یادگیری غیر مستقیم انگلبسی

🆔 @all_englishstories 🅾 The camp Stacie wanted to stay at a nice hotel for vacation.But her parents sent her to a terrible camp instead.For breakfast, Stacie liked fresh juice and chocolate milk, but she got water at the camp. In the afternoon she wanted to write poems, but she had to swim.The camp was near an airport with loud planes.Spider webs hung over her bed. To her, the kids’ average behavior was very bad. کمپ استیسی می خواست برای تعطیلات در یک هتل خوب بماند. اما والدینش او را به یک اردوگاه وحشتناک فرستادند. برای صبحانه، استیسی آبمیوه تازه و شیر شکلات دوست داشت، اما در کمپ آب نصیبش شد. بعدازظهر می خواست شعر بنویسد، اما باید شنا می کرد. کمپ نزدیک فرودگاهی بود که هواپیماهای پر سر و صدا داشت. تار عنکبوت روی تختش آویزان بود. برای او، رفتار متداول ​​بچه ها بسیار بد بود. No girl matched her personality. She hated it.One day, they had a class. Mental exercise sounded good to Stacie.But it was a course on water safety. They learned how to be safe passengers on a boat. Stacie didn’t ever plan to go on a boat.The next day, they played a game. There were a red team and a blue team.Stacie was on the blue team. Each team had to try to remove the other team’s flag from a pole. هیچ دختری با شخصیت او مطابقت نداشت. او از این مسئله بیزار بود. یک روز آنها کلاس داشتند. به نظر استیسی ورزش ذهنی خوب بود. اما این یک دوره آموزشی در مورد ایمنی آبی بود. آنها یاد گرفتند که چگونه مسافران سالم در یک قایق باشند.(سفر بی خطری داشته باشند) استیسی هرگز قصد نداشت سوار قایق شود. روز بعد، آنها یک بازی انجام دادند. یک تیم قرمز و یک تیم آبی بود. استیسی در تیم آبی بود. هر تیم باید تلاش می کرد تا پرچم تیم دیگر را از روی یک تیرک بیاندازد. They also had to use water guns.“I’m not much of an athlete,” she said. But she still had to play.Stacie took a water gun and looked for somewhere to hide.A boy said, “Stacie, you advance to the middle. I will go right. Those two will go left.” Stacie still didn’t want to play. She walked into the forest and saw a red team player coming.Stacie hid behind a tree and then jumped out and shot the other player. “This is fun!” Stacie thought. آنها همچنین مجبور بودند از تفنگ های آبی استفاده کنند. او گفت: «من زیاد ورزشکار نیستم. اما او هنوز باید بازی می کرد. استیسی یک تفنگ آب برداشت و به دنبال جایی برای پنهان شدن گشت. پسری گفت: "استیسی، تو تا وسط پیش برو. من به سمت راست می روم. آن دو به سمت چپ خواهند رفت.» استیسی هنوز نمی خواست بازی کند. او به جنگل رفت و یک بازیکن تیم قرمز را دید که می آید. استیسی پشت درختی پنهان شد و سپس بیرون پرید و به بازیکن دیگر شلیک کرد.استیسی با خودش گفت :« چه با حال.» Several minutes after advancing further, Stacie saw the red flag.A red team member was watching over it.She shot him with her water gun. Then she lowered the flag and ran back to her team. “I got it!” she yelled. The blue team won! Stacie was the hero.For the rest of the week, Stacie had fun. She even made new friends. چند دقیقه پس از پیشروی بیشتر، استیسی پرچم قرمز را دید. یکی از اعضای تیم قرمز مراقب آن بود. او با تفنگ آبی خود به او شلیک کرد. سپس پرچم را پایین آورد و به سمت تیمش دوید. او فریاد زد "گرفتمش!". تیم آبی پیروز شد! استیسی قهرمان بود. در ادامه آن هفته به استیسی خوش گذشت. او حتی دوستان جدیدی پیدا کرد. 🆔 @all_englishstories