حالا اما بعد از چیزی حدود چهارماه، خودم هم نمیتونم بفهمم چی به سرم اومده. باور کردم باید طبیعی ادامه بدم، تلاش کنم، سرپا وایسم، لبخند بزنم و زنده بمونم. واقعا هیچکس جز خودم نمیتونست سرپام کنه.
همیشه خودم رو ضعیف میدیدم، پر از ایراد و کم اراده. حالا بیشتر خودم رو باور دارم. خیلی بیشتر.